Często zadawane pytania dotyczące architektury dysku tabeli partycjonowania identyfikatorów GUID

Architektura dysku tabeli partycji GUID została wprowadzona w ramach inicjatywy Rozszerzalny interfejs oprogramowania układowego. Tabela partycji GUID to nowa architektura dysku, która rozszerza schemat partycjonowania starszego głównego rekordu rozruchowego (MBR), który był wspólny dla komputerów z systemem Intel.

Partycja jest ciągłym miejscem do magazynowania na dysku fizycznym lub logicznym, który działa tak, jakby był fizycznie oddzielnym dyskiem. Partycje są widoczne dla oprogramowania układowego systemu i zainstalowanych systemów operacyjnych. Dostęp do partycji jest kontrolowany przez oprogramowanie układowe systemu i system operacyjny, który jest obecnie aktywny.

Dyski tabeli partycji GUID mogą rosnąć do dużego rozmiaru. Od lipca 2001 r. implementacja firmy Microsoft obsługuje dysk twardy o masie do 18 EB (512 KB LBA).

Liczba partycji na dysku tabeli partycji GUID nie jest ograniczona przez schematy tymczasowe, takie jak partycje kontenerów zdefiniowane przez rozszerzony rekord rozruchowy MBR. Implementacja tabeli partycji GUID firmy Microsoft jest ograniczona do 128 partycji. Należy jednak pamiętać, że jedna partycja jest używana dla partycji systemowej EFI, jedna dla zarezerwowanej przez firmę Microsoft i dwie kolejne są używane w przypadku korzystania z dysków dynamicznych. Pozostawia to 124 partycje do użycia danych.

Format partycji dysku tabeli partycji GUID jest dobrze zdefiniowany i w pełni samodzielny. Dane, które mają kluczowe znaczenie dla systemu operacyjnego, znajdują się w partycjach, a nie w sektorach bez podziału lub ukrytych . Tabela partycji GUID nie zezwala na ukryte sektory lub partycje. Dyski tabeli partycji GUID używają podstawowych i kopii zapasowych tabel partycji dla nadmiarowości i pól CRC32 w celu zwiększenia integralności struktury danych partycji. Format partycji GUID używa pól numer wersji i rozmiaru do przyszłego rozszerzenia.

Każda partycja tabeli partycji GUID ma unikatowy identyfikator GUID identyfikacji i typ zawartości partycji, więc koordynacja nie jest konieczna, aby zapobiec kolizji identyfikatora partycji. Każda partycja tabeli partycji GUID ma 36-znakową nazwę Unicode, co oznacza, że każde oprogramowanie może przedstawić łatwą do odczytania nazwę partycji bez dodatkowej znajomości partycji.

Dyski MBR obsługują tylko cztery wpisy tabeli partycji podstawowych lub wiele partycji logicznych w partycji rozszerzonej. Jeśli chcesz utworzyć więcej partycji, wymagana jest struktura pomocnicza, partycja rozszerzona. Partycje rozszerzone są następnie podzielone na co najmniej jeden dysk logiczny.

Na dowolnym dysku może znajdować się tylko jedna partycja rozszerzona, a maksymalna liczba dysków logicznych to MAXULONG/4. Wszystkie partycje dysków MBR i dyski logiczne muszą być wyrównane do cylindra, nawet w przypadku sprzętowych zestawów RAID, które są tworzone na podstawie wielu różnych dysków bez wyraźnej geometrii fizycznej.

Reguły partycjonowania MBR są złożone i źle określone. Czy na przykład wyrównanie cylindra oznacza, że każda partycja musi mieć długość co najmniej jednego cylindra? Partycja MBR jest identyfikowana przez pole dwu bajtowe, a koordynacja jest niezbędna, aby uniknąć kolizji. Ibm pierwotnie zapewniał tę koordynację, ale od lipca 2001 r. nie ma jednej autorytatywnej listy identyfikatorów partycji.

Inną powszechną praktyką jest użycie sektorów podzielonych na partycje lub "ukrytych" do przechowywania określonych informacji. Ta praktyka jest nieudokumentowana i powoduje poważne problemy systemowe, które są trudne do debugowania. Z biegiem lat, złamane implementacje i narzędzia zostały upublicznione, co utrudnia wsparcie.

Rozdział 16 specyfikacji rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego definiuje format tabeli partycji GUID. Ten dokument jest dostępny w następującej witrynie sieci Web firmy Intel:

Ujednolicona specyfikacja EFI definiuje interfejs między systemem operacyjnym a oprogramowaniem układowym platformy

Zastrzeżenie dotyczące innych firm

Produkty innych firm omówione w tym artykule są wytwarzane przez producentów niezależnych od firmy Microsoft. Firma Microsoft nie udziela żadnych gwarancji, dorozumianych ani żadnego innego rodzaju, w odniesieniu do wydajności lub niezawodności tych produktów.

L.p. Dyski tabeli partycji GUID identyfikują się samodzielnie. Wszystkie informacje potrzebne do interpretacji schematu partycjonowania dysku tabeli partycji GUID są całkowicie zawarte w strukturach w określonych lokalizacjach na nośniku fizycznym.

Teoretycznie dysk tabeli partycji GUID może zawierać maksymalnie 264 sektory w pojedynczym bloku logicznym. Bloki logiczne mają zwykle rozmiar 512 bajtów lub jeden sektor.

W praktyce system Windows XP obsługuje dyski tabeli partycji GUID o rozmiarze do około 18 eksabajtów.

Teoretycznie nieograniczona liczba. W lipcu 2001 r. implementacja firmy Microsoft to 128 partycji. Liczba partycji jest ograniczona przez ilość miejsca zarezerwowanego do tworzenia wpisów partycji.

L.p. Jednak wszystkie dyski tabeli partycji GUID zawierają ochronę MBR, która jest używana w starszych programach, które nie rozumieją struktury dysku tabeli partycji GUID.

Ochronna MBR, począwszy od sektora 0, poprzedza tabelę partycji partycji GUID na dysku. MBR zawiera jeden typ partycji 0xEE, który obejmuje całą długość dysku. Jest to takie samo niezależnie od liczby partycji zdefiniowanych w tablicy wpisów dysku tabeli partycji GUID.

Ochronny MBR chroni dyski tabeli partycji GUID przed wcześniej wydanymi narzędziami dyskowymi MBR, takimi jak Microsoft MS-DOS FDISK lub Microsoft Windows NT Disk Administrator. Te narzędzia nie znają tabeli partycji GUID i nie wiedzą, jak prawidłowo uzyskać dostęp do dysku tabeli partycji GUID. Starsze oprogramowanie, które nie wie o tabeli partycji GUID, interpretuje tylko chroniony protokół MBR, gdy uzyskuje dostęp do dysku tabeli partycji GUID. Te narzędzia będą wyświetlać dysk tabeli partycji GUID jako posiadające jedną partycję obejmującą (prawdopodobnie nierozpoznaną) przez interpretowanie chronionego pliku MBR, zamiast myląc dysk dla partycji, która jest nierozdzielcza.

W takim przypadku musisz użyć narzędzia dyskowego obsługującego tylko MBR, aby uzyskać dostęp do dysku tabeli partycji GUID.

Partycja EE w ochronnej MBR jest określona jako maksymalny rozmiar, który jest dozwolony w MBR.

• Czy 64-bitowa wersja systemu Windows XP może odczytywać, zapisywać i uruchamiać z dysków tabeli partycji GUID?

  64-bitowa wersja systemu Windows XP może odczytywać i zapisywać dyski tabeli partycji GUID, ale nie może przeprowadzić rozruchu z dysków tabeli partycji GUID.

• Czy 64-bitowa wersja systemu Windows XP może odczytywać, zapisywać i uruchamiać z dysków MBR?

  Tak.

• Czy 32-bitowa wersja systemu Windows XP może odczytywać, zapisywać i uruchamiać z dysków tabeli partycji GUID?

  L.p. Wersja 32-bitowa będzie widzieć tylko ochronny MBR. Partycja EE nie zostanie zainstalowana ani w inny sposób uwidoczniona w oprogramowaniu programu.

• Czy 32-bitowa wersja systemu Windows XP może odczytywać, zapisywać i uruchamiać z dysków MBR?

  Tak.

• Czy system Microsoft Windows 2000, Microsoft Windows NT 4.0 lub Microsoft Windows 98/95 mogą odczytywać, zapisywać i uruchamiać z tabeli partycji GUID?

  L.p. Starsze oprogramowanie będzie widzieć tylko ochronne MBR.

Dyski GUID Partition Table i MBR można mieszać tylko w systemach 64-bitowych i obowiązują następujące ograniczenia:

• Moduł ładujący systemu Windows XP i partycja rozruchowa muszą znajdować się na dysku tabeli partycji GUID. Inne dyski twarde mogą być tabelą partycji MBR lub GUID.

• Dyski tabeli partycji MBR i GUID mogą znajdować się w jednej dynamicznej grupie dysków. Zestawy woluminów mogą obejmować dyski tabeli partycji MBR i GUID, jednak ograniczenie wyrównania cylindra MBR może powodować pewne problemy z dublowaniem lub rozkładaniem dysków MBR i TABELI partycji GUID.

Nośnik wymienny musi być MBR lub superfloppy.

Nośnik wymienny bez tabeli partycji GUID lub formatowania MBR jest uważany za superfloppy. Cały nośnik jest traktowany jako pojedyncza partycja.

Producent nośnika wykonuje partycjonowanie MBR nośnika wymiennego; System Windows nigdy nie partycjonuje nośnika wymiennego. Jeśli nośnik ma MBR, obsługiwana jest tylko jedna partycja. Istnieje niewielka różnica między nośnikami partycjonowanymi MBR i superfloppies.

Przykłady nośników wymiennych obejmują dyskietki, kasety z dyskami JAZZ, nośniki magnetooptyczny, DVD-ROM i CD-ROM. Dyski twarde w autobusach zewnętrznych, takich jak SCSI lub IEEE 1394, nie są uważane za wymienne.

• Jakie jest domyślne zachowanie 64-bitowej wersji systemu Windows XP podczas partycjonowania nośnika?

  Dyski stałe są partycjonowane przy użyciu partycjonowania tabeli partycji GUID. Dyski tabeli partycji GUID można przekonwertować na dyski MBR tylko wtedy, gdy wszystkie istniejące partycje zostaną usunięte po raz pierwszy ze skojarzoną utratą danych.

• Jakie jest domyślne zachowanie 32-bitowej wersji systemu Windows XP podczas partycjonowania nośnika?

  Można używać tylko dysków MBR. Dysków MBR nie można przekonwertować na dyski tabeli partycji GUID.

• Jak można zamapować literę dysku w systemie operacyjnym na partycję w rozszerzalnym oprogramowaniu układowym interfejsu oprogramowania układowego?

  Nie ma mapowania z natury między literą dysku a partycją, którego można użyć do określenia jednej z drugich. Podstawowa partycja danych musi być identyfikowana za pomocą identyfikatora GUID partycji.

• Jak można utworzyć partycję systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego?

  Rozszerzalne partycje systemowe interfejsu oprogramowania układowego można tworzyć przy użyciu rozszerzenia oprogramowania układowego interfejsu oprogramowania układowego Diskpart.efi lub narzędzia wiersza polecenia systemu Windows XP Diskpart.exe lub można je utworzyć programowo przy użyciu IOCTL_SET_DRIVE_LAYOUT .

Nie należy bezpośrednio zmieniać żadnego wpisu nagłówka partycji. Nie używaj narzędzi ani narzędzi dyskowych do wprowadzania zmian lub zmian.

Często oczekuje się, że odłączane dyski będą migrowane między komputerami lub po prostu będą niedostępne w systemie operacyjnym. Przykładami odłączalnych dysków są dyski IEEE 1394, które mogą być łatwo rozłączone przez użytkownika końcowego, lub dyski udostępnione usług Microsoft Cluster Services (MSCS), które poruszają się między węzłami w klastrze. System Windows XP obsługuje tylko partycjonowanie MBR na odłączanych dyskach.

• Co to jest rozszerzalna partycja systemu interfejsu oprogramowania układowego?

  Partycja systemowa rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego zawiera pliki NTLDR, Boot.ini i inne pliki niezbędne do rozruchu komputera, takie jak sterowniki. Identyfikator GUID partycji definiuje partycję systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego:

  DEFINE_GUID (PARTITION_SYSTEM_GUID, 0xC12A7328L, 0xF81F, 0x11D2, 0xBA, 0x4B, 0x00, 0xA0, 0xC9, 0x3E, 0xC9, 0x3B)

• Czy tylko dyski tabeli partycji GUID mają partycje systemowe rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego?

  Nie, dyski MBR mogą mieć również partycje systemowe rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego. Rozszerzalny interfejs oprogramowania układowego określa rozruch z tabeli partycji GUID lub MBR. Rozszerzalne partycje systemowe interfejsu oprogramowania układowego na dysku MBR są identyfikowane przez typ partycji 0xEF. Jednak system Windows XP nie obsługuje rozruchu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego z dysków MBR ani partycji 0xEF.

• Jak duża jest rozszerzalna partycja systemu interfejsu oprogramowania układowego?

  Partycja systemowa rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego jest określana przy użyciu następującego algorytmu:

  Maksymalna (100 MB, min (1 procent dysku fizycznego, 1 GB))

  Innymi słowy, rozmiar partycji systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego musi być większy z tych dwóch liczb: 100 MB lub 1 procent rozmiaru dysku fizycznego (do 1 GB). Rozmiar dysku fizycznego jest mierzony w czasie partycjonowania dysku.

  Wartość 1 procent dysku fizycznego jest obliczana w momencie utworzenia partycji systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego i nie zmienia się, jeśli dysk zostanie rozszerzony później (na przykład przy użyciu raid).

• Czy na jednym dysku mogą istnieć dwie partycje systemowe rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego?

  Taka konfiguracja nie powinna być tworzona i nie będzie obsługiwana.

• Co z dwoma rozszerzalnymi partycjami systemowymi interfejsu oprogramowania układowego na dwóch różnych dyskach?

  Rozszerzalne partycje systemowe interfejsu oprogramowania układowego można replikować w konfiguracjach o wysokiej dostępności. Replikację należy wykonać ręcznie, a zawartość musi być zsynchronizowana ręcznie. Rozszerzalne partycje systemowe interfejsu oprogramowania układowego nie mogą być dublowane.

• Co firma Microsoft umieszcza w partycji systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego?

  Firma Microsoft umieszcza moduł ładujący i inne pliki niezbędne do rozruchu systemu operacyjnego w partycji systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego.

• Gdzie należy umieścić partycję systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego na dysku?

  Partycja systemowa rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego musi być najpierw na dysku. Chociaż nie ma wymagań architektonicznych, istnieje wiele powodów, dla których korzystne jest umieszczenie partycji systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego na pierwszym miejscu. Główną przyczyną jest to, że nie można rozłączyć woluminów, gdy partycja systemowa rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego jest logicznie między dwiema partycjami danych, które próbujesz rozłączyć.

• Co powinien umieścić komputer lub producent urządzenia w partycji systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego?

  Partycja systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego powinna zawierać tylko pliki wymagane do rozruchu systemu operacyjnego, narzędzia platformy uruchamiane przed rozruchem systemu operacyjnego lub pliki, do których należy uzyskać dostęp przed rozruchem systemu operacyjnego, na przykład w przypadku przeprowadzania konserwacji systemu przed rozruchem. Inne pliki lub diagnostyka o wartości dodanej, które są używane podczas działania systemu operacyjnego, nie powinny być umieszczane w partycji systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego. Należy pamiętać, że miejsce w partycji systemowej rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego jest ograniczonym zasobem systemowym; jego głównym celem jest zapewnienie magazynu dla plików, które są niezbędne do rozruchu systemu operacyjnego.

Preferowaną opcją jest umieszczenie zawartości wartości dodanej przez producentów komputerów w partycji specyficznej dla producenta OEM. Podobnie jak w przypadku partycji MBR OEM, zawartość partycji GUID Partition Table OEM (lub innych nierozpoznanych) partycji nie jest uwidoczniona (dana litera dysku lub zwracana na listach woluminów). Użytkownicy są ostrzegani, że usunięcie partycji może spowodować, że komputer nie będzie działać. Partycję specyficzną dla producenta OEM należy umieścić przed partycją zarezerwowaną firmy Microsoft i po dowolnej partycji systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego na dysku. Chociaż nie jest to architektura, to umieszczenie ma takie same korzyści jak umieszczenie partycji systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego na pierwszym miejscu. Na przykład nie można również obejmować woluminów, gdy partycja specyficzna dla producenta OEM jest logicznie między dwiema partycjami danych, które próbujesz rozłączyć.

Umieszczenie w partycji systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego jest opcją dla programów lub plików uruchamianych w środowisku rozruchowym przed systemem operacyjnym. Jednak rozszerzalna partycja systemowa interfejsu oprogramowania układowego jest przestrzenią współużytkową architektury i reprezentuje ograniczony zasób. Ilość miejsca w partycji systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego należy dokładnie rozważyć. Pliki, które nie są istotne dla środowiska rozruchowego systemu operacyjnego wstępnego, nie powinny być umieszczane w partycji systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego.

• Co to jest partycja zarezerwowana firmy Microsoft?

  Partycja zarezerwowana firmy Microsoft rezerwuje miejsce na każdym dysku do późniejszego użycia przez oprogramowanie systemu operacyjnego. Dyski tabeli partycji GUID nie zezwalają na ukryte sektory. Składniki oprogramowania, które wcześniej korzystały z ukrytych sektorów, teraz przydzielają części partycji zarezerwowanej firmy Microsoft dla partycji specyficznych dla składników. Na przykład przekonwertowanie dysku podstawowego na dysk dynamiczny powoduje zmniejszenie rozmiaru partycji zarezerwowanej firmy Microsoft na tym dysku, a nowo utworzona partycja przechowuje dynamiczną bazę danych dysków. Partycja zarezerwowana firmy Microsoft ma następujący identyfikator GUID partycji:

  DEFINE_GUID (PARTITION_MSFT_RESERVED_GUID, 0xE3C9E316L, 0x0B5C, 0x4DB8, 0x81, 0x7D, 0xF9, 0x2D, 0xF0, 0x02, 0x15, 0xAE

• Jakie dyski wymagają partycji zarezerwowanej firmy Microsoft?

  Każdy dysk tabeli partycji GUID musi zawierać partycję zarezerwowaną firmy Microsoft. Partycja zarezerwowana firmy Microsoft musi być pierwszą partycją po partycji systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego (jeśli istnieje) na dysku. Szczególnie ważne jest, aby partycja zarezerwowana firmy Microsoft została utworzona przed innymi partycjami danych podstawowych.

• Kto tworzy partycję zarezerwowaną firmy Microsoft?

  Partycja zarezerwowana firmy Microsoft musi zostać utworzona, gdy informacje o partycjonowaniu dysku są najpierw zapisywane na dysku. Jeśli producent partycjonuje dysk, producent musi utworzyć partycję zarezerwowaną firmy Microsoft w tym samym czasie. Jeśli system Windows partycjonuje dysk podczas instalacji, tworzy partycję zarezerwowaną firmy Microsoft.

• Dlaczego należy utworzyć partycję zarezerwowaną firmy Microsoft, gdy dysk jest po raz pierwszy podzielony na partycje?

  Po partycjonowania dysku nie będzie wolnego miejsca do utworzenia partycji zarezerwowanej firmy Microsoft.

• Jak duża jest partycja zarezerwowana firmy Microsoft?

  Po początkowym utworzeniu rozmiar partycji zarezerwowanej firmy Microsoft zależy od rozmiaru dysku:

  • Na dyskach o rozmiarze mniejszym niż 16 GB partycja zarezerwowana firmy Microsoft wynosi 32 MB.
  • Na dyskach o rozmiarze większym lub równym 16 GB partycja zarezerwowana firmy Microsoft wynosi 128 MB. Ponieważ partycja zarezerwowana firmy Microsoft jest podzielona na inne partycje, staje się ona mniejsza.

Każdy dysk rozruchowy musi zawierać partycję systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego, partycję zarezerwowaną firmy Microsoft i co najmniej jedną podstawową partycję danych zawierającą system operacyjny. Każdy dysk danych musi zawierać co najmniej partycję zarezerwowaną firmy Microsoft i jedną podstawową partycję danych.

Wszystkie podstawowe partycje danych na dysku powinny być ciągłe. Jak wspomniano wcześniej, umieszczenie partycji specyficznej dla producenta OEM lub innej nierozpoznanej partycji danych nakłada ograniczenia na późniejsze łączenie woluminów

Podstawowe partycje danych odpowiadają podstawowym partycjom MBR 0x6 (FAT), 0x7 (NTFS) lub 0xB (FAT32). Istnieje bezpośrednia korelacja jeden do jednego między podstawową partycją danych a literą dysku lub punktem instalacji, innym obiektem urządzenia woluminu lub obydwoma. Każda podstawowa partycja danych jest reprezentowana w systemie Windows jako obiekt urządzenia woluminu i opcjonalnie jako punkt instalacji lub litera dysku.

Ma następujący identyfikator GUID typu partycji:

DEFINE_GUID (PARTITION_BASIC_DATA_GUID, 0xEBD0A0A2L, 0xB9E5, 0x4433, 0x87, 0xC0, 0x68, 0xB6, 0xB7, 0x26, 0x99, 0xC7)

Użytkownik nie będzie widzieć tych partycji uwidocznionych w Eksploratorze Windows ani nie jest rozpoznawany system plików uwidocznionego w starszych programach, takich jak indeksowanie kontekstu. Partycja systemowa rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego, partycja specyficzna dla producenta OEM i inne nierozpoznane partycje będą widoczne tylko w przystawce MMC zarządzania dyskami.

System Windows XP uwidacznia tylko podstawowe partycje danych. Inne partycje z systemami plików FAT mogą być instalowane, ale nie uwidocznione (tylko programowo). Tylko podstawowe partycje danych są przypisane litery dysku lub punktów instalacji.

Rozszerzalny system plików FAT partycji interfejsu oprogramowania układowego jest zainstalowany, ale nie uwidocznione. Dzięki temu programy działające w systemie Windows mogą aktualizować zawartość partycji systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego. Następujący klucz rejestru lokalizuje partycję systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego:

HKEY_LOCAL_MACHINE/System/Setup/SystemPartition

Partycja zarezerwowana firmy Microsoft (i wszystkie partycje utworzone na podstawie partycji zarezerwowanej firmy Microsoft) mogą mieć rozpoznawalne systemy plików; żadne nie są uwidocznione.

Wszystkie partycje lub partycje specyficzne dla producenta OEM, które są skojarzone z innymi systemami operacyjnymi, nie są rozpoznawane przez system Windows. Nierozpoznane partycje z rozpoznawalnymi systemami plików są traktowane jak partycja systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego. Zostaną one zainstalowane, ale nie zostaną uwidocznione. W przeciwieństwie do dysków MBR nie ma praktycznej różnicy między partycjami specyficznymi dla producenta OEM i innymi partycjami systemu operacyjnego; wszystkie są nierozpoznane.

Użytkownik może używać narzędzi do zarządzania dyskami, takich jak przystawka MMC zarządzania dyskami lub Diskpart.exe. Partycja zarezerwowana firmy Microsoft i wszystkie partycje utworzone na podstawie partycji zarezerwowanej firmy Microsoft są widoczne tylko w wierszu polecenia.

Dyski dynamiczne używają dwóch różnych partycji tabeli partycji GUID:

• Partycja kontenera danych odpowiadająca 0x42 partycji MBR z następującym identyfikatorem GUID:DEFINE_GUID (PARTITION_LDM_DATA_GUID, 0xAF9B60A0L, 0x1431, 0x4F62, 0xBC, 0x68, 0x33, 0x11, 0x71, 0x4A, 0x69, 0xAD)

• Partycja zawierająca dynamiczną bazę danych konfiguracji z następującym identyfikatorem GUID:DEFINE_GUID(PARTITION_LDM_METADATA_GUID, 0x5808C8AAL, 0x7E8F, 0x42E0, 0x85, 0xD2, 0xE1, 0xE9, 0x04, 0x34, 0xCF, 0xB3) Woluminy są tworzone w kontenerze danych i są instalowane domyślnie. Jest to takie samo jak zawartość partycji 0x42 MBR.

Aby dysk kwalifikował się do konwersji na dynamiczny, wszystkie podstawowe partycje danych na dysku muszą być ciągłe. Jeśli inne nierozpoznane partycje oddzielają podstawowe partycje danych, nie można przekonwertować dysku. Jest to jeden z powodów, dla których należy utworzyć partycję zarezerwowaną firmy Microsoft przed dowolnymi podstawowymi partycjami danych.

Pierwszym krokiem konwersji jest oddzielenie części partycji zarezerwowanej firmy Microsoft w celu utworzenia partycji bazy danych konfiguracji. Wszystkie partycje podstawowe, które nie są rozruchowe, są następnie łączone w pojedynczą partycję kontenera danych. Partycje rozruchowe są zachowywane jako oddzielne partycje kontenera danych. Jest to analogiczne do konwersji partycji podstawowych.

System Windows XP różni się od systemu Windows 2000, ponieważ partycje podstawowe i rozszerzone są preferencyjnie konwertowane na jedną partycję 0x42, a nie są zachowywane jako wiele odrębnych partycji 0x42 jak w systemie Windows 2000.

Możesz uzyskać dostęp do partycji dysku partycji partycji GUID różnych typów przy użyciu następujących narzędzi.

Diskpart.efi:
Oprogramowanie układowe: rozszerzalna partycja systemu interfejsu oprogramowania układowego
Partycja zarezerwowana firmy Microsoft

Diskpart.exe:
Windows XP: rozszerzalna partycja systemu interfejsu oprogramowania układowego
Partycja zarezerwowana firmy Microsoft

Diskgmt.msc:
Windows XP: rozszerzalna partycja systemu interfejsu oprogramowania układowego
DANYCH

Explorer.exe:
Windows XP: DANE

Możesz również opracować własne narzędzia (przy użyciu interfejsów API Microsoft Win32 lub Microsoft Win64), aby uzyskać dostęp do partycji dysku tabeli partycji GUID na ich poziomach pierwotnych.

Dyski GUID Partition Table i MBR są zarządzane w ten sam sposób. Dyski można sformatować jako tabelę partycji GUID lub MBR przy użyciu Diskpart.exe narzędzia wiersza polecenia lub przy użyciu przystawki Zarządzanie dyskami. Woluminy można tworzyć na dyskach GUID Partition Table i MBR, a oba rodzaje dysków można mieszać w tej samej dynamicznej grupie dysków.

Nie ma obsługi zestawu FTdisk w systemie Windows XP dla dysków MBR lub GUID Partition Table. Jedyną obsługą woluminów logicznych są dyski dynamiczne.

Tak, ale tylko wtedy, gdy dysk nie zawiera partycji ani woluminów. Wszystkie dane na dysku zostaną zniszczone. Dyski tabeli partycji GUID są obsługiwane tylko w 64-bitowej wersji systemu Windows XP.

System plików NTFS jest zalecany we wszystkich podstawowych partycjach danych i we wszystkich woluminach dynamicznych. Konfiguracja systemu Windows i przystawka Zarządzanie dyskami oferują tylko system PLIKÓW NTFS. Jednak nadal można używać FAT16 i FAT32 na tych partycjach, jak również. Aby obejść ten proces, partycja lub wolumin muszą być jawnie sformatowane przy użyciu narzędzia Format.

L.p. Identyfikatory GUID dysków i partycji nie będą już unikatowe. To nigdy nie może się zdarzyć. Możesz utworzyć kopię sektor po sektorze zawartości partycji systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego lub podstawowych partycji danych.

Tak; Istnieją jednak pewne kluczowe zastrzeżenia. Zestaw preinstalacji OEM (OPK) inicjuje identyfikatory GUID dysków i partycji do zera. Podczas pierwszego rozruchu systemu Windows XP system operacyjny generuje unikatowe identyfikatory GUID. Protokół OPK obsługuje tylko generowanie partycji systemowej rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego, partycji zarezerwowanej firmy Microsoft i podstawowych partycji danych.

Jeśli program zarejestrował identyfikatory GUID dysku lub partycji, program może nie działać. Wszelkie programy, sterowniki, narzędzia lub implementacje oprogramowania układowego dostarczane przez producentów komputerów lub dostawców programów korzystających z identyfikatorów GUID powinny być w stanie obsługiwać identyfikatory GUID, które zmieniają się z wartości inicjowania OPK na te, które są generowane przez system operacyjny.

Jest to sposób na uproszczenie systemu operacyjnego przed instalacją i odzyskiwaniem systemu. To polecenie można łatwo rozszerzyć, aby utworzyć domyślną konfigurację dysku dla platformy. Na przykład producent komputera może rozszerzyć polecenie MAKE, aby automatycznie partycjonować dysk rozruchowy za pomocą partycji systemu rozszerzalnego interfejsu oprogramowania układowego, partycji zarezerwowanej firmy Microsoft, partycji specyficznej dla producenta OEM i jednej podstawowej partycji danych. Rozważmy na przykład możliwą konfigurację dysku o nazwie BOOT_DISK. W przypadku odzyskiwania po awarii program MAKE BOOT_DISK umożliwi klientowi całkowite ponowne dzielenie dysku rozruchowego na wartości domyślne oryginalnej fabryki.

System Windows XP wygeneruje nowe identyfikatory GUID dla dowolnego zduplikowanego identyfikatora GUID dysku, identyfikatora GUID partycji zarezerwowanej firmy Microsoft lub podstawowego identyfikatora GUID danych partycji zarezerwowanej firmy Microsoft po wykryciu. Jest to podobne do zduplikowanej obsługi podpisów MBR w systemie Windows 2000. Zduplikowane identyfikatory GUID dynamicznego kontenera lub partycji bazy danych powodują nieprzewidywalne wyniki.

Zależy to od rozmiaru klastra wybranego w czasie formatowania. System plików NTFS jest obecnie ograniczony do 2^32–1 jednostek alokacji. Daje to wolumin o pojemności 256 TB przy użyciu klastrów o pojemności 64 tys. Jednak został on przetestowany tylko do 16 TB lub 17 592 186 040 320 bajtów przy użyciu rozmiaru klastra 4K. Na poniższym wykresie przedstawiono limity ntfs na podstawie rozmiaru klastra:

Aby na przykład sformatować wolumin o rozmiarze klastra 8 KB, należy użyć polecenia takiego jak następujące z wiersza polecenia, gdzie /a: #### określa liczbę bajtów na klaster:

format d: /fs:ntfs /a:8192

Jeśli wybierzesz zbyt mały rozmiar klastra dla rozmiaru partycji, podczas próby sformatowania partycji zostanie wyświetlony następujący komunikat o błędzie:

Operacja formatowania nie została ukończona, ponieważ liczba klastrów jest wyższa niż oczekiwano

Aby określić rozmiar klastra woluminu, uruchom następujące polecenie w wierszu polecenia, a następnie zanotuj wartość Bajty na klaster :

fsutil fsinfo ntfsinfo <volume>

Na przykład po uruchomieniu fsutil fsinfo ntfsinfo c: polecenia mogą zostać wyświetlone wyniki podobne do następujących danych wyjściowych:

Numer seryjny woluminu NTFS: 0xf4300f6c300f3560
Wersja: 3.1
Liczba sektorów: 0x000000001d17dbee
Łączna liczba klastrów: 0x0000000003a2fb7d
Bezpłatne klastry: 0x000000000102bfa0
Całkowita liczba zarezerwowanych: 0x0000000000000800
Bajty na sektor: 512
Bajty na klaster: 4096
Bajty na segment FileRecord: 1024
Klastry na segment FileRecord: 0
Mft Prawidłowa długość danych: 0x000000000e630000
Mft Start Lcn : 0x00000000000c0000
Mft2 Start Lcn: 0x0000000001d17dbe
Uruchamianie strefy Mft: 0x00000000002185a0
Koniec strefy Mft: 0x0000000000218740
Identyfikator usługi RM: 1587CC47-A713-11DB-9287-806E6F6E6963