Bell MT to charakterystyczny krój pisma o długim rodowodzie. Jest to wyraźnie angielski krój pisma, zaprojektowany pod koniec XVIII wieku na potrzeby drukowania Bell’s British Library. Bell MT sprawdza się dobrze w książkach i czasopismach, które wymagają nuty elegancji, ale także walorów użytkowych dość zwartych liter, umożliwiających zmieszczenie dużej ilości tekstu w ograniczonej przestrzeni. Historyk krojów Stanley Morison opisał go jako „bardzo zwarty, a zarazem bardzo czytelny krój”.
Oryginał został wycięty wykrojnikiem przez Richard Austin dla wydawcy o nazwisku John Bell. Litery Austin’s charakteryzowały się rzadką w tamtych czasach jasnością i blaskiem; ostrość jego szeryfów zapowiadała trendy „nowoczesnych” krojów pisma z ich wysokim kontrastem między cienkimi i grubymi kreskami oraz wyraźnie „jasnym” wyglądem na stronie. Bell został opisany jako pierwszy „nowoczesny” krój pisma w okresie, gdy trwało przejście od starego stylu do nowoczesnego.
Morison nazywa Bell „tak niezaprzeczalnie angielskim z wyglądu, jak Baskerville, chociaż jego proporcje są celowo francuskie” (tj. oparte na węższych proporcjach krojów pisma, które zaczęły pojawiać się we Francji).
Bell został wydany przez Monotype Corporation w 1931 r. w ramach programu Monotype’s, mającego na celu wznowienie czcionek pod wodzą Stanley Morison. Krój został zdigitalizowany i opatrzony dodatkowymi wariantami grubości w 1990 roku, których autorką była Patricia Saunders z biura kreślarskiego Monotype. Aktualna oferta usługi Microsoft Cloud Fonts Service obejmuje czcionki zwykłe, kursywę i pogrubienie, ale nie pogrubioną kursywę.
